Hoe normaal kan een dag in Bolivia zijn?
Door: Colien en Jenine
Blijf op de hoogte en volg Esperanza
05 Augustus 2014 | Bolivia, Cochabamba
We zijn de dag gezamelijk begonnen met een ontbijtje om 8 uur. Met zijn allen zijn we ons geweldige busje ingestapt. Bij ons busje hoort een chauffeur die enorm veel credits verdient omdat hij ons overal veilig doorheen weet te lootsen. En dat gaat wel wat anders als in Nederland. De ene helft werd afgezet bij het babyhuis (jenine) en de andere helft ging door naar het meisjeshuis (colien).
Bij het baby huis hebben we de gang en de overloop geschilderd. Volgens de Bolivianen is het heel erg mooi geworden. In Bolivia hebben ze hele andere standaarts als in Nederland. We mochten ook helpen met voedden van de kindjes en het naar bed brengen. Ik kwam in gesprek met éen van de TIA's. (verzorgers) Zij vertelde mij een aantal achtergrondverhalen van de kindjes. Een daarvan raakte mij in het bijzonder. Dit jongetje was afgestaan door zijn moeder en inmiddels zijn de papieren na twee jaar rond, hij is klaar voor adoptie. Twee keer al zijn er gezinnen langsgekomen voor hem. Twee keer hebben deze gezinnen hun gedachten verandert en hem niet geadopteerd. Ik vind het moeilijk te bevatten dat de kindjes iedere dag in dit weeshuis wakker worden zonder een papa of mama die van ze houd. En dat is dan normaal voor hun.
De Tia's en vrijwilligers die in de huizen rondlopen zijn trouwens geweldig en doen hun werk met liefde.
De andere helft die niet in het babyhuis hoefde te helpen ging helpen met het verhuizen van de oudere meisjes. Ze woonden in een te groot huis zonder tuin. Vandaag hielpen we hen in hun nieuwe vertrek die wij overigens ook hebben geschilderd. Het was veel werk, eerst alle spullen van binnen naar buiten, van buiten in de vrachtwagen, van de vrachtwagen naar buiten en van buiten weer naar binnen. Ook wij mochten mee reizen in de trailer van de vrachtwagen. Al het harde werken is niet voor niks geweest dat kon je meteen al zien aan de blije gezichtjes van de meisjes die meteen in hun eigen kamertje hun spulletjes opnieuw gingen inrichten.
Ik heb met een meisje gepraat die vertelde dat ze twaalf werd. De kinderen kunnen officieel tot hun twaalfde in het weeshuis verblijven. Er is wel een soort beurs voor dit meisje maar hoe haar toekomst er verder uitziet weet ik niet. Ik voelde me heel naar omdat ik niet weet of een meisje van twaalf ooit nog geadopteerd gaat worden.
Iedere ochtend worden wij wakker en verbazen wij ons weer over het geweldige uitzicht vanaf het dakterras, waar wij de zon op zien komen en het Jezusbeeld links van ons is. Bij ons is de lucht helder we verblijven iets hogerop aan de rand van de stad, maar als wij sochtends op de stad kijken zien wij een enorme smog laag. En zodra wij de stad inrijden voelen wij dat ook. Zere neuzen en zere kelen is het resultaat.
Wij vermaken ons supergoed en hebben het gevoel dat twee weken eigenlijk te kort is voor wat we hier allemaal nog willen gaan doen.
Heel veel liefs en tot snel, Colien en Jenine.
Bij het baby huis hebben we de gang en de overloop geschilderd. Volgens de Bolivianen is het heel erg mooi geworden. In Bolivia hebben ze hele andere standaarts als in Nederland. We mochten ook helpen met voedden van de kindjes en het naar bed brengen. Ik kwam in gesprek met éen van de TIA's. (verzorgers) Zij vertelde mij een aantal achtergrondverhalen van de kindjes. Een daarvan raakte mij in het bijzonder. Dit jongetje was afgestaan door zijn moeder en inmiddels zijn de papieren na twee jaar rond, hij is klaar voor adoptie. Twee keer al zijn er gezinnen langsgekomen voor hem. Twee keer hebben deze gezinnen hun gedachten verandert en hem niet geadopteerd. Ik vind het moeilijk te bevatten dat de kindjes iedere dag in dit weeshuis wakker worden zonder een papa of mama die van ze houd. En dat is dan normaal voor hun.
De Tia's en vrijwilligers die in de huizen rondlopen zijn trouwens geweldig en doen hun werk met liefde.
De andere helft die niet in het babyhuis hoefde te helpen ging helpen met het verhuizen van de oudere meisjes. Ze woonden in een te groot huis zonder tuin. Vandaag hielpen we hen in hun nieuwe vertrek die wij overigens ook hebben geschilderd. Het was veel werk, eerst alle spullen van binnen naar buiten, van buiten in de vrachtwagen, van de vrachtwagen naar buiten en van buiten weer naar binnen. Ook wij mochten mee reizen in de trailer van de vrachtwagen. Al het harde werken is niet voor niks geweest dat kon je meteen al zien aan de blije gezichtjes van de meisjes die meteen in hun eigen kamertje hun spulletjes opnieuw gingen inrichten.
Ik heb met een meisje gepraat die vertelde dat ze twaalf werd. De kinderen kunnen officieel tot hun twaalfde in het weeshuis verblijven. Er is wel een soort beurs voor dit meisje maar hoe haar toekomst er verder uitziet weet ik niet. Ik voelde me heel naar omdat ik niet weet of een meisje van twaalf ooit nog geadopteerd gaat worden.
Iedere ochtend worden wij wakker en verbazen wij ons weer over het geweldige uitzicht vanaf het dakterras, waar wij de zon op zien komen en het Jezusbeeld links van ons is. Bij ons is de lucht helder we verblijven iets hogerop aan de rand van de stad, maar als wij sochtends op de stad kijken zien wij een enorme smog laag. En zodra wij de stad inrijden voelen wij dat ook. Zere neuzen en zere kelen is het resultaat.
Wij vermaken ons supergoed en hebben het gevoel dat twee weken eigenlijk te kort is voor wat we hier allemaal nog willen gaan doen.
Heel veel liefs en tot snel, Colien en Jenine.
-
05 Augustus 2014 - 08:25
Annet:
Kon je voor iedereen maar een vader en moeder vinden he?
Ik ben wel benieuwd waar de kinderen na hun 12 e verjaardag heen gaan. Misschien weet Elena dat?
Groetjes en kusjes voor jullie allemaal!
Annet. -
05 Augustus 2014 - 22:20
Tiemen:
Hola gringa's,
Thanks voor het 'mooie' verhaal!
Ik proef de medelevendheid en pijn..
Helaas ken ik ook situaties waarin aspirant adoptieouders er toch voor gekozen hebben om 'het' kind niet te adopteren. Oordelen is ons niet toegestaan, maar begrijpen doe ik het niet en zal dit waarschijnlijk ook nooit gaan doen.
Des te belangrijker dat er mensen zijn die voor ze zorgen! De tia's doen super goed werk met de middelen die ze hebben.
Ook jullie hebben een bijdrage mogen leveren! Top dit vergeet je levenslang niet weer ...
Nu begrijpen jullie misschien ook de soms levenloze blik die deze kinderen hebben. Hechting is niet mogelijk en wordt keer op keer beschaamd! Geen 'papa en mama' kunnen zeggen tegen mensen die van je houden, wat een leed en verdriet!
In NL ligt de adoptabele leeftijd op maximaal zes jaar. Daarna is adoptie niet meer mogelijk of er moeten meerder biologisch verwante kinderen zijn. Dan halen ze het 'gezin' niet uit elkaar, maar anders is er voor deze leeftijd weinig hoop.. Mochten dit soort meiden niet gesponsord worden of kunnen verblijven zoals bij CDA rest er vaak de straat... En wat er dan gaat gebeuren laat zich raden en de gevolgen hebben jullie al gezien...
Hoop, liefde en gebed zijn o zo hard nodig!
Keep up going! Jullie doen het hartstikke goed!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
