Bergbeklimmen. Tunari
Door: Albert
Blijf op de hoogte en volg Esperanza
09 Augustus 2014 | Bolivia, Cochabamba
Vanmorgen om acht uur met Bernard, Pieter, Robbert, Erwin, Corne, Gerian, Steven, Jenine, melissa, Herma, Mellanie en ondergetekende de bus in gestapt, om onder leiding van twee gidsen en de bus chauffeur richting Tunari te rijden.
Een berg van 5030 meter hoog.
Gaandeweg de rit komen we op stukken weg waar de de bus breder lijkt dan de weg. Dat is op zich nog niet zo erg, maar de aanblik aan de rechterzijde van de bus, waar een enorme diepte gaapt, brengt enkele aan de rechterzijde gezeten passagiers op het idee om iets op hun zetel richting het gangpad van de bus te schuiven.
Des te hoger we komen, hoe ijler de lucht dus de cocathee en de cocabladeren komen tevoorschijn.
Na een stop voor wat mooie plaatjes vervolgen we onze weg.
Kijkend naar lama, s , schapen en vogels die de schepping hier opsieren.
Zelfs op deze hoogte heeft de Schepper een taak voor de mens weggelegd.
In kleine hutjes wonend zijn enkele mensen bezig met hun dagelijkse beslommeringen.
Zelfredzaamheid voert de boventoon in deze stressloos lijkende wereld.
Verstoken van elke vorm van luxe onderhouden ze zichzelf.
Ons verwonderend over dit en de steeds slechter wordende weg, worden we gedwongen uit te stappen,
De bus krijgt tijdelijk wat gewichtsverlies, en de chauffeur kan het vastgelopen vehikel zo weer vlot krijgen.
Instappen en door maar weer.
Toen het echt niet meer verder kon, mochten we uitstappen en aan de tocht van ruim 1000 meter omhoog beginnen.
Warm ingepakt en met wat proviand te voet verder.
Onze grote stappen werden al snel kleiner, aangezien onze adem de snelheid niet kon bijhouden.
Beetje coca erbij en voorwaarts christen strijders.
Na een aantal pauzes zijn we als groep op de top aangekomen.
Trots op elkaar zijn we drie kwartier boven gebleven.
Helaas scheen de zon niet, de berg was bedekt door wolken
We dachten even aan mozes op de berg horeb.
Zo moest dat dus ongeveer geweest zijn.
Ik weet niet of hij ook sneeuw had, wij wel.
De stilte daarboven was oorverdovend.
Een hapje eten, en aan de afdaling beginnen.
Al glijdend, of soms met grote stappen door een soort maanlandschap lopend, kwamen we na een uur en 15 minuten weer bij de bus aan.
Al hotsend en stotend bergafwaarts en na een drie uur durende rit weer terug bij ons verblijf waar we de Heer dankend voor zijn mooie schepping en een veilige reis ons tegoed konden doen aan een heerlijke pizza.
Met dank aan de achtergebleven dames.
Morgen de laatste dag hier....
Wordt vervolgd.
Een berg van 5030 meter hoog.
Gaandeweg de rit komen we op stukken weg waar de de bus breder lijkt dan de weg. Dat is op zich nog niet zo erg, maar de aanblik aan de rechterzijde van de bus, waar een enorme diepte gaapt, brengt enkele aan de rechterzijde gezeten passagiers op het idee om iets op hun zetel richting het gangpad van de bus te schuiven.
Des te hoger we komen, hoe ijler de lucht dus de cocathee en de cocabladeren komen tevoorschijn.
Na een stop voor wat mooie plaatjes vervolgen we onze weg.
Kijkend naar lama, s , schapen en vogels die de schepping hier opsieren.
Zelfs op deze hoogte heeft de Schepper een taak voor de mens weggelegd.
In kleine hutjes wonend zijn enkele mensen bezig met hun dagelijkse beslommeringen.
Zelfredzaamheid voert de boventoon in deze stressloos lijkende wereld.
Verstoken van elke vorm van luxe onderhouden ze zichzelf.
Ons verwonderend over dit en de steeds slechter wordende weg, worden we gedwongen uit te stappen,
De bus krijgt tijdelijk wat gewichtsverlies, en de chauffeur kan het vastgelopen vehikel zo weer vlot krijgen.
Instappen en door maar weer.
Toen het echt niet meer verder kon, mochten we uitstappen en aan de tocht van ruim 1000 meter omhoog beginnen.
Warm ingepakt en met wat proviand te voet verder.
Onze grote stappen werden al snel kleiner, aangezien onze adem de snelheid niet kon bijhouden.
Beetje coca erbij en voorwaarts christen strijders.
Na een aantal pauzes zijn we als groep op de top aangekomen.
Trots op elkaar zijn we drie kwartier boven gebleven.
Helaas scheen de zon niet, de berg was bedekt door wolken
We dachten even aan mozes op de berg horeb.
Zo moest dat dus ongeveer geweest zijn.
Ik weet niet of hij ook sneeuw had, wij wel.
De stilte daarboven was oorverdovend.
Een hapje eten, en aan de afdaling beginnen.
Al glijdend, of soms met grote stappen door een soort maanlandschap lopend, kwamen we na een uur en 15 minuten weer bij de bus aan.
Al hotsend en stotend bergafwaarts en na een drie uur durende rit weer terug bij ons verblijf waar we de Heer dankend voor zijn mooie schepping en een veilige reis ons tegoed konden doen aan een heerlijke pizza.
Met dank aan de achtergebleven dames.
Morgen de laatste dag hier....
Wordt vervolgd.
-
09 Augustus 2014 - 03:55
Evita Beeftink:
i like! -
09 Augustus 2014 - 09:52
Annemarie:
Wat heerlijk geschreven en leuk om te lezen. Het was ook wel erg hoog he. Je kunt zien en horen dat deze reis van alle kanten veel met jullie heeft gedaan. Soms is het in jullie gezichten te lezen, maar ook zeker in jullie verhalen. Fijn om zo mee te lezen wat jullie daar allemaal bezig houdt. Een hele fijne terugreis en we hopen jullie rijk aan ervaringen in goede gezondheid weer veilig thuis te zien.
Groet, Annemarie en Theo -
09 Augustus 2014 - 11:20
Tiemen:
Mooi geschreven Albert!
Inderdaad heeft de reis in het prachtige Bolivia veel met jullie gedaan, de verhalen en foto's heb ik zien veranderen gedurende de weken zoals Annemarie ook al schreef..
Vandaag nog een indrukwekkende dag die niet snel vergeten zal worden schat ik zo in..
Geniet nog van de laatste dagen in dit bijzondere land..
De Baaltjes -
09 Augustus 2014 - 13:11
Henny:
Toppers !
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
